از جمله مباحثی كه در رباتيک بسيار مورد توجه قرار می‌گيرد، كنترل ربات مخصوصا ً به منظور تعقيب مسيرهای از پيش طراحی شده است. به لحاظ پيچيدگی ساختار و ديناميک غير خطی، و بدليل وجود اصطكاک استاتيكی و گشتاورهای اغتشاشی و تغييرات شديد پارامترهای مدل ربات و همچنين امكان انجام كار در شرايط مختلف و مسيرهای متفاوت، كنترل ربات امری بس پيچيده و دشوار است.

از اين رو روشهای كنترلی متفاوتی ارائه گرديده كه هر كدام دارای مزايا و معايبی مخصوص به خود هستند. يکی از روشهای كنترلی كه طی دو دهۀ اخير توسعه شگرفی را در كنترل سيستمهای پيچيده و غيرخطی داشته، كنترل فازی است. كنترل‌كننده‌های فازی دارای دو مزيت اساسی می باشند، يكی آنكه اين كنترل‌كننده‌ها به مدل سيستم حساس نيستند و به چگونگی رابطه ورودی-خروجی سيستم تا حد زيادی غير وابسته‌اند، و ديگر آنكه دارای ساختار بسيار ساده‌ای بوده و به سهولت قابل پياده‌سازی اند. از آنجا که حرکات رباتهای هوشمند در پیست مسابقه وابستگی بسیار شدیدی به نوع برنامه و نیز شرایط پیست دارد، لذا با تدوین قوانین بسیار دقیق فازی می توان از انحراف آنها جلوگیری نمود، بطوری که گوئی توسط انسان هدایت می شوند. از این رو تجربیات شخص از طریق منطق فازی جهت عملکردی نه منطقی تر بلکه شبه انسانی تر به ربات اعمال شده، که این همان چیزی است که بشر برای تکامل هوش مصنوعی در پی دارد. همانطور که در بالا آمد، در منطق فازی عملکردی دقیق با منطق صفر و یک (دیجیتال) مد نظر نیست! بلکه در پی آن هستیم که صرفنظر از شکل ظاهری ربات، نتیجه کار تا آنجا که ممکن است، همانطور باشد که انسان می خواهد و یا انجام می دهد.